یکی از معروف ترین محلات طبیعی بامیان، بند های آب طبیعی در بند امیر می باشد که همین امسال به حیث اولین پارک ملی افغانستان شناخته شد.
اما ناشناخته ترین مناظر طبیعی بامیان، حوض های بزرگ طبیعی آب است که شبیه بندهای آب بند امیر بوده، بر فراز سلسله کوه های بابا قرار دارد و از عجایب جهان، به شمار می رود.
برای دیدن این مناظر زیبای طبیعی،از شهر بامیان با صدها تن و ده ها موتر، در ترکیب یک کاروان به نام صلح همراه شده، از مقابل آثار تاریخی و مجسمه های بزرگ تخریب شدۀ بودا، می گذریم.
به سمت سایه رخ سلسله کوه های بابا و جنوب غرب شهر بامیان داخل درۀ فولادی، به پیش می رویم. از دو راهی میان درۀ فولادی، سرک سمت غرب را گرفته از لیسۀ شیرین هزاره و بازار لیسۀ شاه فولادی، از بین باغ های سر سبز، درخت های تنومند، کشت زار ها و دهکده ها تیر می شویم و بعد از طی ده کیلومتر، به روستای علی بیگ می رسیم.
قریهء علی بیگ در پای قله های فولادی مانند نگین افتاده و منظرۀ زیبا را تشکیل داده است.
کاروان موترها در همین قریه متوقف می شود.
از روستای علی بیگ با کاروان متشکل از صدها کوه نورد جوان، کهنسال، زن، مرد، داخلی و خارجی با خرها، اسپ ها و قاطرها به سمت جنوب غرب این روستا و به سوی قله های شاه فولادی حرکت می کنیم.
سلسله کوه های بابا بزرگ ترین کوه های مناطق مرکزی افغانستان است و بلندترین قلۀ آن «شاه فولادی» 5200 متر از سطح بحر ارتفاع دارد.
هر قدر به سوی قله های مغرور به پیش می رویم، پای ها از شدت خسته گی از حرکت باز می مانند، اما منظره های دلکش، هوای تازه و آسمان آبی قلب ها را از شدت هیجان به تپش می آورد و به پای ها نیروی تازه می بخشد.
08.07.1388
قلهء شاه فولادی با سنگ های سیاه و براق که به احتمال زیاد غنی از آهن بوده و صد ها گوهر ناشناختهء دیگر در دل دارند، در پرتو نور آفتاب می درخشد.
شاه فولادی زیر انبوه سفید برف که از زمستان سال گذشته بر فراز آن باقی مانده و صخره های سر به فلک کشیده و هیولا مانند، همچو اژدهای پرخط و خال و هول انگیز به چشم می خورد.
بعد از پیمودن ده کیلومتر راه با پای پیاده، تعدادی از کوهنوردان در نیمهء راه باقی ماندند. تعداد دیگر افتان و خیزان خود شانرا به نخستین حوض آب ها رسانیده اند.
در این جریان یک روز نمی توان به تمام این حوض های آب رسید. یک تن از دو باشندهء محل که به حیث راهنما با ما آمده اند، دربارۀ این حوض های آب و تعداد آن ها برایم قصه می کند.
زوارعصمتی که پنجاه تا پنجاه و پنج ساله به نظر می رسد و از باشندگان روستای علی بیگ در پای قلۀ شاه فولادی می باشد، می گوید:
"بالای این کوه ها دوازده حوض آب وجود دارد. بزرگترین آن «حوض عزت» نام دارد که دارای یک کیلومتر عرض و دو کیلومتر طول می باشد. عمق این حوض ها به خدا معلوم است. جهانگردان که قبل از آغاز جنگ ها به این مناطق می آمدند، لباس های غواصی را هم با خودشان می آوردند ولی جرات نمی کردند، خود را به این حوض های آب بیاندازند.
تندیس بودا در بامیان که توسط طالبان از بین برده شد
یک تعداد خارجیان را می بینم که با دیدن حوض های شگفت انگیز آب و مناظر زیبا و رویایی کو های سر به فلک کشیده، گیج و شگفت زده شده اند.
آنها از امریکا، اروپا و دیگر کشورها آمده اند و تعداد شان حدود چهل تن می باشد.
از آنان نیز می پرسم از کجا آمده اند، شهروند کدام کشور ها هستند و دربارۀ این جلوه های شگفت انگیز طبیعت چه نظر دارند؟
یکی می گوید:
"من ایریک از امریکا آمده ام. تا حال یک حوض را دیدم، خیلی زیبا و جالب است."
دیگری می گوید:
"نام من ایمی میخاییل است. من نیمه مصری و نیمه ایرلندی هستم. در امور صحی کار می کنم. بسیار قشنگ بود.خیلی خوشم آمد."
صدایی را می شنوم که می گوید:
"من می کی کوداما از جاپان هستم. کارمند سفارت جاپان در کابل می باشم. خیلی زیبا است. دلم می خواهد آب بازی کنم، ولی می ترسم که یخم بزند."
از چند تن افغان نیز سوال می کنم که با دیدن این گوشه و بیشه های وطن شان چه می گویند:
"من محمد اسحاق فیاض هستم و استاد پوهنتون بامیان می باشم. یک حوض آب را توانستم که ببینم. بسیار تعجب آور بود. هیچ باور نمی کردم که بر فرق کوه چنین حوضی باشد."
"اسم من داکتر محمد حیدر رضا است. شصت سال دارم و رییس موسسه مین پاکی سازمان ملل در کابل می باشم. ما دیروز همراه هفت تن دیگر از همکارانم، از کابل به بامیان آمدیم تا در این برنامهء کوهنوردی اشتراک کنیم. من افغانستان عزیز وطن خود را از خون، رگ و پوست خود زیاد تر دوست دارم. سویس در اروپا از نظر زیبایی مشهور است، اما وطن ما از سویس اروپا هم کرده، زیبا تر است."
در این قله ها و بیشه های که پای آدمی زاد کم تر به آن رسیده است بیشتر پناه گاه حیوانات وحشی و پرندگان صحرایی بوده است.
در مورد این که چه نوع حیوانات و پرنده گان در این مناطق وجود داشته و دارد، ازیک باشندهء محل می پرسم می گوید:
" من کربلایی محمود هستم. شصت و شش ساله دارم و در قریهء علی بیگ در پای این کوه ها زنده می کنم. از جملهء حیوانات، در این کوه ها آهو پلنگ و گرگ زنده گی دارد. گله های آهو در اثر جنگ های گذشته کم شده بود. در این سال ها گله های پنج تا ده تایی دیده می شود. پیش از شروع جنگ ها تعداد آهو خیلی زیاد بود.هرگلۀ آهو بیست تا سی تا بود و مثل گله های گوسفند معلوم می شدند که در زمین های زراعتی دامنهء کوه ها می چریدند.
کربلایی محمود می افزاید:
"این مناطق سه نوع آهو دارد. بز، تکه و غولجه هم هست. پدرکلانم شکارچی بود. یادم است که او یک غولجه را شکار کرده بود که سیزده سیر گوشت داشت. پلنگ هم وجود دارد، اما تعداد آن زیاد نیست. پلنگ خیلی با هیبت و ترسناک است."
کربلایی محمود در مورد پرنده گان می گوید:
از پرنده ها، کوک در این مناطق وجود دارد. کوک زری هم که صدای خیلی بلند دار در این کوه پایه ها زنده گی می کند.
صبحدم صدای کوک زری ما را از خواب بیدار می کند. کوک زری صدای خیلی قشنگ و زیبا دارد.
گزارش از: علی عرفان
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر